Rozbieżność układów klasyfikacyjnych.

W radzieckim kodeksie karnym, gdzie nie ma odpowiednika art. 18 polskiego k.k., a więc brak jest pojęcia poczytalności zmniejszonej, stoi się na zasadniczym stanowisku, że psychopatów należy karać szczególnie surowo, gdyż tylko bardzo dotkliwa kara może ich odstraszać od działań przeciwspołecznych, a więc stanowić dla nich skuteczny hamulec rozumowy na przyszłość. Istotnie stwierdza się, że pobłażanie psychopatom daje złe wyniki społeczne, gdyż zachęca ich niejako do niepowściągliwości. Natomiast surowe obchodzenie się z psychopatami jest dobrą dla nich szkołą życia. Z doniesień autorów radzieckich wynika, że psychopatia przestała tam być klęską społeczną. Wobec różnorodności cech psychopatycznych podział typologiczny jest zadaniem wyjątkowo trudnym, równie trudnym jak klasyfikacja prawidłowych osobowości. Usiłowań takich podejmowano bardzo wiele, mimo to nie stworzono dotąd układu typologicznego, który by wszystkich zadowolił. Pochodzi to w pewnej mierze stąd, że każdy układ klasyfikacyjny może być tworzony ze stanowiska takiego lub innego sprawdzianu. Inny mianowicie sprawdzian zajmuje pedagoga, inny socjologa, inny kryminalistę, inny kryminologa. Rozbieżności układów klasyfikacyjnych mogą też pochodzić stąd, że za punkt wyjścia bierze się różne składowe struktury osobowości. Schneider (1923), korzystając przeważnie z opisów dawniejszych autorów, rozróżnia następujące typy psychopatów: hipertymiczni, depresywni, niepewni siebie, fanatyczni, o chwiejnym nastroju, żądni ważności, uczuciowo chłodni, bezwolni, asteniczni, wybuchowi. Kahn (1928) podzielił psychopatów na trzy grupy, zależnie od właściwości życia popędowego, temperamentu i charakteru. Zależnie od właściwości życia popędowego, rozróżnia on typy impulsywne, typy o słabym popędzie i psychopatów seksualnych; zależnie od temperamentu: hipertymicznych (pobudliwi, wybuchowi itd.), hipotymicznych (tępi, ubodzy w afekt, rzędy itd.) i poikilotymicznych (typy o chwiejnym nastroju); zależnie od charakteru przeceniających swoje ja (aktywni autyści i typy egocentryczne), niedoceniających swojego ja (bierni autyści i in.) i typy ambitendentne. [podobne: rehabilitacja domowa warszawa, czym jest choroba, prywatny gabinet psychologiczny ]