Choroby psychiczne uznane za zwyrodnienia.

W r. 1857 ukazało się dzieło Benedykta Augustyna Morela (1809-1873) “Traite des degenerescences physiques, intectues et morale s de lespece humaine”, w którym choroby psychiczne uznane zostały za wynik zwyrodnienia niektórych rodów ludzkich. Popularny termin “degenerat”, czyli zwyrodnialec zacieśnił się z biegiem czasu do grupy zaburzeń charakterologicznych, powstałych według powszechnego mniemania drogą dziedziczną. Tak np. Pierre Janet widział w histerii wynik konstytucyjno-dziedzicznego zwyrodnienia układu nerwowego i umysłu. Już Morel zwrócił uwagę na siłę, na degenerację natury somatycznej, po których można rozpoznać zwyrodnialców. Tej grupie ludzi nadał J. L. A. Koch w swojej książce z lat 1891-93 “Die psychopathischen Minderwertigkeiten” dzisiejszą nazwę, widząc w psychopatii “konstytucjonalnej” warianty charakterologiczne wrodzone i nie dające się zmienić. Z upływem czasu pojęcia psychopatii zaczęto używać w kłopotliwych przypadkach, które trudno było zaklasyfikować. Kretschmer starał się związać prawidłowe i psychopatyczne cechy charakteru z odpowiednią budową ciała, mianowicie; leptosomicy mieliby mieć skłonność do schizoidii, atletycy do epileptoidii, a pyknicy do cykloidii. Krytycy psychoanalityczni popadli w drugą skrajność, starając się widzieć w psychopatii nerwicowy wytwór konfliktowych oddziaływań środowiskowych. W ten sposób powstało pojęcie nerwicy charakterologicznej (Charakterneurose). Od Kraepelina pochodzi pogląd preformistyczny, który traktuje psychopatię jako niedorozwój w zakresie życia uczuciowego, zwłaszcza uczuciowości wyższej; stąd takie określenia, jak oligophrenia moralis, idiotia et imbectas moralis, moral insanity itd. Rozróżnienie psychopatii i organicznej charakteropatii jest dziełem ostatnich lat. Etiopatogeneza i anatomia patologiczna psychopatii stanowią wciąż jeszcze sprawę sporną. W każdym razie, jeżeli wyłączy się charakteropatię o podłożu organicznym, to pozostaną jako psychopatie, tylko te przypadki, w których nie udało się stwierdzić dzisiejszymi sposobami badania organicznych odchyleń od stanu prawidłowego. Gdy w przyszłości udoskonali się technika badania, na pewno duża część psychopatów znajdzie się wśród charakteropatów. Na razie więc do psychopatii zalicza się endogenne warianty charakterologiczne. Byłoby tautologią podkreślać, że autopsja musi w psychopatii dać wynik ujemny, gdyby bowiem znaleziono zmiany w mózgu, przypadek musiałoby się określić jako organiczną charakteropatię. [hasła pokrewne: olejek makadamia, olejek moringa, olejek rycynowy ]