Stosunek świadomości do pamięci.

Zjawisk świadomości nie umiemy sobie nawet wyobrazić bez podścieliska jaźni, tak jak o ruchu nie można mówić bez czegoś, co jest w ruchu. Już w starożytności zwrócił na to uwagę Sokrates. Przedmiot, który jest w ruchu, może jednak w innej chwili być w spoczynku. Podobnie świadomość jest zawsze funkcją jaźni, jednak można sobie pomyśleć jaźń bez tej funkcji świadomości. Można sobie pomyśleć, lecz nie można jej przeżyć, gdyż przeżycie może być tylko przeżyciem świadomym. Fizjologiczną lub patologiczną przerwę w ciągłości jaźni, tj. okres prawidłowej lub chorobliwej utraty świadomości, wypełniamy na podstawie danych pamięciowych. Te dane pamięciowe pouczają nas po obudzeniu się z okresu nieprzytomności, że jaźń nasza zachowała tożsamość mimo przerwy w strumieniu świadomości. W okresie nieprzytomności widocznie albo jaźń ta musiała trwać, albo też zachowały się trwałe warunki jej kontynuacji.
Bardzo ważne jest zbadanie stosunku świadomości do pamięci. Do spraw tych powrócimy jeszcze szczegółowo. Tutaj dla poznania ogólnej struktury życia psychicznego, trzeba podnieść pewne zagadnienia zasadnicze. Przez pamięć w psychologu rozumiemy zdolność utrwalania, przechowywania i odtwarzania naszych przeżyć psychicznych. Stąd rozróżniamy trojakie czynności (funkcje) pamięciowe: 1. Zdolność zapamiętywania. 2. Zdolność przechowywania (magazynowania) danych pamięciowych. Niekiedy mówiąc o pamięci w ścisłym znaczeniu (me moria sensu stricto) mamy na myśli nie tylko samą zdolność przechowywania danych pamięciowych, ale także zapasy tych danych. Rozróżnienie to ma swój sens w psychopatologii. 3. Zdolność przypominania (reprodukcji). Mówiąc o pamięci, nie wszyscy zdają sobie sprawę z istotności rozbicia tego pojęcia na trzy grupy. Wagę tych rozróżnień ocenimy przy omawianiu zaburzeń pamięci, każda bowiem z wymienionych czynności może podlegać zaburzeniom osobno, niezależnie od innych. [więcej w: elvita jaworzno rejestracja, badanie ana cena, badanie ana cena na włosy ]